Column: Hokjes

Irene Pigge is samen met haar man eigenaar van het winkeltje op het station van Borne. Een druk punt, waar veel ontmoetingen plaatsvinden en waar reuring is. In Hart van Borne vertelt zij wat zij er zoal meemaakt. 

Het valt nog niet mee om een column te beginnen over een onderwerp dat toch wel wat controverse oproept. Ik wil niet tegen schenen schoppen en de determinerende kracht van mijn naam, waarvan ‘zij die vrede brengt’ de betekenis is, maakt dat ik hou van harmonie en laten we het alsjeblieft leuk houden. Nomen est omen.

Maar dan nu toch een onderwerp dat al weken onder mijn huid zindert: diversiteit. En dat komt door een bijzondere klant. Ze kwam binnen en met een dark brown voice bestelde ze een cappuccino. Ik wou niet nog een keer kijken, maar deed het heimelijk toch, want had ik het nou verkeerd gezien? En wat is dan verkeerd? Ze had mannelijke trekken, was lang en wat grover gebouwd dan je bij een vrouw zou verwachten. 

Ik serveerde haar en ze vroeg me op de man af: “Mag ik je wat vragen? Hoe kom ik over op jou?” Ik had de vraag niet verwacht, maar ik vond ‘m dapper en daarom vond ik dat ik ook de moed moest hebben om haar eerlijk te antwoorden. Ik vertelde haar dat ze me even aan het twijfelen had gebracht, want ik verwachtte een vrouw, maar dat bleek niet zonder meer het geval te zijn. Ik nam even een moment om mijn duiding in woorden te vangen en zei: “een stoere chick, vooral.” Dat leek haar wel te bevallen. 

We kwamen in gesprek. Ze was nog zoekende, maar maakte geen punt van al dan niet in een hokje geplaatst te worden, man, vrouw of non-binair. Ze leek opgelucht toen ik vertelde regelmatig klanten te hebben waar ik het geslacht niet van kon duiden. En dat er ook klanten zijn die lak hebben aan conventies. Ik herinner me een man, scherp gekleed in kostuum met naaldhakken eronder. Ik hou ervan.

En in welk hokje je dan ook past? Geen idee. Ik zou denken: geen hokjes. Alsjeblieft geen hokjes, voor de lieve vrede.