Albert Muizebelt, goalgetter van Borne

De voetbalvelden zijn leeg. Het seizoen, dat nooit echt op gang kwam is voorbij. De BVV Borne stelt haar hoofdveld beschikbaar voor andere activiteiten. Wellicht kan er komend seizoen weer volop gevoetbald worden en kan het publiek weer genieten. 

Zoals destijds toen Albert Muizebelt de sterren van de hemel speelde. De echte kenners zien de vooroorlogse doelpuntenregen weer voor zich. 13-1 tegen Robur et Velocitas. Negen doelpunten van ‘’n Moes’’. En wat voor goals! Kom daar tegenwoordig maar eens om! Hij maakte zo’n 45 jaar actief deel uit van het voetbalwereldje en wordt nog altijd gekwalificeerd als de beste aanvaller die de Twentse voetballerij ooit heeft voortgebracht. ‘’Mijn sterkste punt was altijd mijn snelheid’’, verklapte hij ooit eens in een interview. ‘’Een technische voetballer was ik niet zozeer, daar mankeerde nog wel wat aan. Maar ik kon verschrikkelijk hard lopen. En schieten hè! Ik had een aardig schot in de benen. Die twee dingen samen maakten dat ik veel scoorde!’’. Een gemiddelde van 4,37 per wedstrijd werd destijds uitgerekend.

Muizebelt had een geel-zwart hart en veranderde nooit van club hoewel hij ooit goede aan biedingen kreeg. ‘’Ik was een jaar of 26 toen ik naar PSV kon. Later heeft een Italiaanse club nog een poging gedaan, maar mijn vrouw wilde niet weg uit Borne. En Spanjaard wilde ook niet dat ik ging. Vond ik niet erg want ik had veel plezier aan het voetbasllen en bij Spanjaard werd ik goed betaald.’’ Dus bleef hij. Met de steun van de textielfabriek Spanjaard ontbrak het de voetbalclub aan niets. Ook Muizebelt niet. ‘’Ik werkte wel bij Spanjaard maar dat stelde niet veel voor. Ik moest goed spelen, daar ging het om. Elke maandagochtend werd de wedstrijd doorgenomen. Mijn salaris had meer te maken met voetballen dan met mijn werk. Eigenlijk was ik toen al een beetje profvoetballer!’’

Op het terrein aan de Prins Hendrikstraat werd menige wedstrijd gespeeld en de publieke belangstelling was enorm. Vooral bij de streekduels. Gemiddeld zaten er zo’n 3000 tot 4000 toeschouwers rondom het veld. Bij de promotiewedstrijd Borne-Vitesse waren er zelfs 8000 kaarten verkocht. Vanuit de open ramen aan de straatkant werden ze verkocht. Om de grote toeloop te kunnen herbergen had men de zijlijnen verwijderd en een nieuwe belijning gemaakt twee tot drie meter daarbinnen. Vanuit de weverij van Spanjaard werden kisten en balken aangesleept om toch maar zoveel mogelijk mensen een plaatsje te kunnen geven.

Een historische ontmoeting werd de beslissingswedstrijd in 1934 tegen ZAC. Deze wedstrijd die op het terrein van Go Ahead in Deventer werd gespeeld, moest uitmaken wie de kampioen van de Tweede Klasse A zou worden. Maar liefst 22.000 toeschouwers keken toe. Helaas had Borne pech dat Bep Bakhuys, een al even legendarische spits uit die tijd, in de loop van het seizoen was teruggekeerd uit Indonesië. Hij had daar zijn militaire dienstplicht vervuld en stond nu weer in het elftal van ZAC. Dat maakte de ploeg sterker en hoewel geen van beide goalgetters tot scoren kwamen, verloor de Borne, dat de gehele competitie ongeslagen was gebleven.!

De Muis speelde daarna nog een aantal keren tegen Deventer om als gastspeler mee te doen bij UD. Vooral tegen Engelse ploegen. Dat waren enorme belevenissen waarbij de spelers in koetsen door de stad werden gereden. Voor de aftrap werden er kanonschoten gelost.

Muizebelt kwam tevens ontelbare keren uit in het Nederlands B-elftal. Een uitverkiezing voor het ‘’echte Oranje’’ zat er voor hem echter niet in. Hierbij ging de voorkeur naar Bep Bakhuys. Volgens Albert had deze spits meer techniek en was hij ook een stuk langer waardoor hij beter kon koppen.

De rechtsbenige spits speelde 25 jaar lang in het eerste elftal van Borne. Hij was zelden geblesseerd of ziek, had een blanco strafregister en wist maar liefst 500 wedstrijden op zijn naam te brengen. De stervoetballer had echter één minpuntje: hij kon geen strafschoppen nemen. Dat liet hij liever over aan anderen.

Na zijn actieve voetbalcarrière bleef Muizebelt nog jaren actief als bestuurslid en trainer. Het amateurvoetbal had zijn hart gestolen en tot op hoge leeftijd behoorde hij tot de vaste toeschouwers van zowel de BVV Borne als ook Neo.

Uit: Markante Bornenaren, geschreven door Annemarie Haak met tekeningen van Hans Leuverink. Uitgebracht in 2006 tgv het 800 jarig bestaan van Borne

Tekst: Annemarie Haak