Gerard Beune, kruidenier van “achter ’t spoor”

BORNE - Supermarktketens vechten elkaar de tent uit momenteel. De een hanteert nog scherpere prijzen dan de ander. Speciale aanbiedingen slingeren je om de oren. Alles wordt in het werk gesteld om de consument te paaien. Hoe anders was dat vroeger, in de vorige eeuw.

De winkel was zijn lust en zijn leven, het omgaan met mensen, een praatje, een goede mop, het zat hem in het bloed. Kruidenier Gerard Beune aan de Tichelweg genoot van het leven.

Bij toeval was de telg uit een oud Borns geslacht in dit vak terecht gekomen. In eerste instantie had hij de opleiding elektromonteur gevolgd bij Heemaf in Hengelo. De crisisjaren gingen echter ook aan hem niet voorbij en hij raakte werkeloos. Noodgedwongen begon hij in de voorkamer van zijn huis aan de Tichelweg met een winkeltje, terwijl hij daarnaast brood ventte in dienst van Bakker Koehorst. Een paar suitedeuren scheidden de winkel van de woonkamer. Het assortiment was beperkt. In de oorlogsjaren bleef de winkel open, terwijl andere ondernemers de deuren sloten. Hij bleef zijn klanten trouw. In de jaren na de bevrijding wist hij de zaak weer op te bouwen. In 1956 werd er verbouwd. Het bleef echter een bedieningswinkel met een grote toonbank in het midden, waar tussen allerlei uitgestalde artikelen een weegschaal stond waarop de producten werden afgewogen. Suiker, koffie, zout, maar ook kippenvoer, koekjes, snoep, bonen, erwten, krenten en rozijnen. De geur van vers gemalen koffie was voortdurend aanwezig. ‘’Koffie moet warm staan, dan blijven de bonen het lekkerst’’, zei hij en altijd brandde er een lamp in de speciale koffiekast. Op verzoek kon de koffie ook gemalen worden.

Zijn echtgenote zorgde voor de koekjes, de chocolaatjes en de bonbons, die keurig werden verpakt en uitgestald op de toonbank. Het was hard werken, lange dagen. Op de fiets de klanten af om de boekjes met bestellingen op te halen. ’s Avonds na sluitingstijd werden deze klaar gemaakt en verpakt in dozen. ‘’Vooral het reepje chocola niet vergeten, want daar rekenen de klanten op!’’ De volgende ochtend werden de boodschappen bezorgd, in eerste instantie met de bakfiets en later met de auto. Er waren zelfs klanten in Hengelo. En dat door weer en wind. De winkel was een echte buurtwinkel, waar mensen en ook de kruidenier, nog tijd hadden voor een praatje. Achter het spoor stonden destijds niet veel huizen en de mensen die er woonden hadden veelal het idee er eigenlijk niet bij te horen in Borne. En daar hadden ze niet zo’n ongelijk in. Bij veel zaken werd als laatst aan deze wijk gedacht. Zo werd onder meer de riolering en de elektrische straatverlichting veel later aangelegd dan elders in het dorp. 

Waren alle werkzaamheden gedaan, dan moest op de ”vrije’’ zondagmiddag de administratie bijgewerkt worden. Zelfs dan schroomden de klanten niet om nog even achterom te komen voor een paar boodschappen. ‘’Hè toe Beune, ik heb volk kreeg’n!” 

Ook buiten zijn werk was de kruidenier actief. Met name het verenigingsleven lag hem aan het hart. Zo stond hij aan de wieg van de voetbalvereniging Neo en kort daarna van de sportvereniging Borne’28 waar hij een groot aantal jaren voorturner was. Tevens hielp hij de Bornse Damvereniging in het zadel en was voorzitter tot aan de oorlogsjaren. Toen de bezetter eiste dat men lid moest worden van de NDB, werd besloten de club voor onbepaalde tijd op te heffen. Het onderlinge contact bleef echter en zo kon de vereniging na de bevrijding weer nieuw leven ingeblazen worden. Beune speelde in het eerste team en beleefde vele hoogtepunten waaronder een promotie naar de hoofdklasse.

Na zijn pensionering, toen de winkel gesloten en het pand verkocht was, ging hij de basisscholen af om de damsport te promoten. Dit mondde uiteindelijk uit in de schooldamtoernooien. 

Ook het Oranje Comité kon op hem rekenen. Bijna veertig jaar lang hielp hij mee om 30 april, Koninginnedag, tot een groot feest te maken. Optochten, zeskampen en andere activiteiten werden opgezet. Verder was hij voorzitter van de begrafenisvereniging St. Jozef. Een kleine vereniging met een beperkt vermogen. De kosten moesten zo laag mogelijk blijven en dat lukte vooral doordat Beune samen met zijn secretaris Te Kiefte bijna de gehele uitvaart zelf regelde. Kruidenier Beune werd 85 jaar.

Uit Markante Bornenaren