Samen Kerken: Woorden..
Algemeen“Het woord nemen” of “ er geen woord aan verspillen”.. Dat is nogal een verschil. Onlangs trad minister Staghouwer af en hij hield een korte persconferentie. Hij had weinig woorden nodig om te zeggen dat hij er mee stopte. Punt. Kort en krachtig. Heel veel mensen hadden daar een mening over en ook de minister-president beantwoorde daarover vragen. Hij gaf aan dat dit aftreden zeker niet afstraalde op het kabinet en dat het een persoonlijk drama was, waarbij…..…. En nog heel veel woorden meer had hij nodig. Kortom; onnavolgbaar.
Als ik als vrijwilliger op de Buurtbus Azelo - Borne rijd dan zijn er vaak weinig woorden nodig om te weten waar de passagier naar toe wil. In het begin was het letterlijk met handen en voeten communiceren en de vertaalapp op de telefoon. In de loop van de maanden is het mogelijk om meer contact te hebben. Handgebaren, gezichtsuitdrukkingen en het Engels zorgen ervoor dat we elkaar begrijpen. Korte gesprekjes volgen in de korte tijd dat we samen op weg zijn. Enkele woorden zijn voldoende om het soms onpeilbare verdriet van deze vluchtelingen te voelen. Maar ook de vreugdevolle en plezierige momenten te ervaren tijdens die gesprekjes, een concert op de Zwanenhof of Onafhankelijkheidsviering in het Kulturhus.
Wat zijn er de afgelopen maanden veel woorden besteed aan stikstof, boerenprotest, barricades en zelfs burgeroorlog. Op de sociale media wordt dat met kracht gedaan, vergezeld van foto’s vol met vlaggen die in ieder geval niet Nederlands zijn. Woorden, gevoegd bij beelden willen mij overtuigen dat er iets grondig mis is. Van Rusland tot Oekraïne en Afghanistan, van ter Apel, tot Azelo en Albergen. Teksten, kreten, woorden waarin ongenoegen en het ongelijk van de ander wordt weergegeven. Woorden die mensen tot in het hart treffen. Geraakt door een kreet, een oproep. Van waar komt het verdriet, de woede, de angst, de schreeuw om aandacht? Welke betekenis geeft iemand aan het leven, aan de wereld waarin wij, waarin hij of zij leeft als hij met zo’n protestbord loopt. Is het niet een schreeuw om aandacht, een roep om gehoord te worden? Niet omdat die ander mij in de weg zit, maar omdat ik mezelf bedreigd voel in mijn levensgeluk? Omdat ik de verantwoordelijkheid zo op mijn schouders voel drukken en daar geen grip op heb? Hoe menselijk is dat, zelfs als de teksten onmenselijk zijn, de woorden rauw en bijna dodelijk zijn. Het lijkt er soms op dat men overal een menig over heeft; ja, zelfs moet hebben. Twitter, Facebook, TikTok zijn de kanalen om te roepen, vragen te stellen aan ‘die ander’, om meningen te ventileren. Vaak anoniem en niet direct opbouwend. Ik moest denken aan een bijbel-verhaal waarin Jezus om een menig wordt gevraagd over een kwestie van leven of dood, een ernstige zonde.
En wat doet Jezus: Hij pakt een stokje en tekent in het zand. Hij zegt niets, maar hij tekent. Zou het niet de bedoeling zijn, ik ben geen exegeet, dat Hij de ander, ons, wil laten nadenken over wát we vragen. Zijn we niet verantwoordelijk voor ons eigen handelen? Voor onze eigen woorden en dus ook antwoorden? Vanuit de eigen verantwoordelijkheid de mensen, je naaste benaderen en vragen wat jij voor haar of hem kunt betekenen? “Hoe kan ik je helpen?”. Het zijn vijf simpele woorden die de ander tot mijn naaste maakt en ons samen in waarde laat. Voor mij, voor jou.
Jan Morsink. Vrijwilliger Buurtbus Borne/Azelo
samen kerken
