Kan niet heksen!
Irene Pigge is samen met haar man eigenaar van het koffiewinkeltje op het station van Borne. Een druk punt, waar veel ontmoetingen plaatsvinden en reuring is. In Hart van Borne vertelt zij wat zij er zoal meemaakt.
Ik zit op een plek waar mensen heel vaak haast hebben. Je haalt ze er zo uit, de mensen die nog met de trein moeten. Een vluchtige blik naar het perron, het zenuwachtige gefriemel in jaszakken om nogmaals te checken of alles nog aanwezig is. Soms benoemen ze het ook en dringen ze voor (ja echt, met als argument dat hun trein zo gaat, niet bedenkend dat dit waarschijnlijk ook voor andere klanten geldt).
Of ze vragen of het nog lukt om voor de trein van 38 een broodje te maken. Dat ligt dan vaak aan het broodje. Ik kan met komeetsnelheid een broodje kaas cheffen, maar een broodje gezond betekent net wat meer handelingen. Bakjes opentrekken, dressing pakken, eieren klappen, je bent zo dertig seconden meer tijd kwijt. Ondertussen wipt de klant zenuwachtig van zijn ene op zijn andere been. En maakt hij van zijn probleem míjn probleem. Want ik voel me gehaast en wil me niet verantwoordelijk voelen voor het missen van zijn trein.
Klanten hebben er toch wel een handje van om problemen door te zetten naar degene achter de toonbank. Het wisselen van briefgeld voor kleinere bankbiljetten of munten, of de vraag of we de accu van hun e-bike willen bewaren. Hoe graag we ook van dienst willen zijn, we kunnen er niet aan beginnen. Voor je het weet heb je tien accu’s liggen en dat zijn gewilde objecten voor insluipers. Lieve mensen, ik wil helpen waar ik kan, maar wel binnen de grenzen van het redelijke. Een cappuccino bestellen terwijl de slagbomen al naar beneden gaan, is niet tof. Ik kan niet heksen.