Column Irene Pigge: Let it beeee

Ik had het op deze plek al eens eerder over het gevoel hebben niet ouder te worden, maar oud te zíjn. Dit werd me afgelopen week ook maar weer eens pijnlijk duidelijk. Onze collega trouwde. We schelen zo’n 18 jaar en je kunt dus ook rustig spreken van een generatiekloof. Veel dingen waren natuurlijk hetzelfde als wat ik me herinner van andere bruiloften die ik bij heb mogen wonen: een stralend bruidspaar dat aan het begin van een zaaltje felicitaties in ontvangst nam, de stukjes van familie en andere mensen die graag iets wilden zeggen of zingen en natuurlijk de openingsdans. 

Nou ja, die was wel anders dan op andere bruiloften. Het bruidspaar ging volledig los op daverende hardstyle. Dat is een elektronische muziekstroming met een gemiddeld tempo van 150 beats per minuut. We hebben het over een stevige basdreun, dat na een minuut of vijftien een aanslag is op trommelvliezen, stembanden (je komt er niet overheen) en eigenlijk op je hele gevoel van welzijn als je ouder bent dan 40.

U hoort het, ik klink al als de klagende tante die vier keer per willekeurige dialoog vraagt of je het nog eens wilt herhalen en vervolgens het opgeeft en om met een tot streep vertrokken mond de kop koffie en het broodje warm vlees af te wachten, onderwijl kijkend naar de mensen op de dansvloer die de tijd van hun leven hadden (en uiteindelijk gaat het daar ook om.)

En ineens hoorde ik nog iets bekends: Let It Be van de Beatles. Een gevoel van blijdschap en herkenning overspoelde me. Het hardstyle-sausje dat eroverheen werd gegoten, deerde me niet. Ik hoorde The Beatles en dat is een muzikaal monument, ongeacht in welke vorm dat komt. De mensen gingen erop uit hun dak. Fantastisch. Ze renden achtjes op de dansvloer, met hun handen flapperend op heuphoogte. Huh, wacht, wat? Ik probeerde te doorgronden wat wijze woorden te maken hadden met deze beweging. En ineens viel het kwartje. Let it beeeee. Bee. De beweging die bijen maken. Verbaas u niet, verwonder u slechts!