Column Irene Pigge: Wisselgeld

De kaartautomaat waar reizigers hun kaartjes kunnen kopen op het station, werkt alleen met een pinpas of met muntgeld. Dat is natuurlijk best vervelend, wanneer je ervoor staat met je flappen van tien, twintig of vijftig euro. Dat snap ik best. De meeste mensen zoeken hun hulp bij ons met de vraag of wij kunnen wisselen. 

We willen best mensen uit de brand helpen, maar het kan niet altijd. Tot vijf euro willen we wel wisselen, zodat men in Almelo of Hengelo bij een biljettenautomaat of loket de rest van hun reis kan kopen. Meer dan vijf euro kunnen we niet kwijt aan kleingeld. Dit stuit niet zelden op boosheid en onbegrip. Want ze moeten naar Amsterdam. Of ik niet echt voor deze keer vijfentwintig euro aan muntgeld kan ruilen. Waar deze mensen niet bij stilstaan, is dat zij niet de enige mensen zijn die deze vraag bij me neerleggen: als ik iedereen voorzie van muntgeld, ben ik dagelijks zo’n paar tientjes kwijt aan kleingeld. Kleingeld dat ook ik duur moet betalen als ik het tap bij de bank.

Het is wel eens zuur dat sommigen alleen binnen komen om te wisselen. Zo ook het joch dat iedere schooldag vijf euro op de counter gooit met het stuurse commando dat hij dit gewisseld moet hebben. Ik ben echt de beroerdste niet, tot voor kort willigde ik zijn onvriendelijke verzoek wel in. Tot voor kort. Laatst zag ik hem op het station in Almelo. Hij blokkeerde de lift voor een leeftijdsgenoot die overduidelijk met bagage de lift meer nodig had dan hijzelf. De jongen sleurde zijn koffers puffend de trap op om opgewacht te worden door zijn kwelgeest, die hem een trap tegen de koffers gaf, tot hilariteit van zijn vrienden. Op die middag verspeelde hij bij mij al zijn wisselgeld. Vanaf dat moment heb ik het hem geweigerd. Karma kan inderdaad een bitch zijn. In de vorm van een onvriendelijke koffiejuf.

Irene Pigge